วงสนทนารอบโต๊ะอาหาร ณ ร้านห่านพะโล้ชื่อดังแถวสามย่านในเย็นวันหนึ่ง เมื่อหลายเดือนที่แล้ว อาจารย์ที่เราเคารพนับถือ(และสนิทสนมที่สุด) ก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า "โลกใบนี้มันไม่ใช่โลกที่ผมจะอยู่ได้มากขึ้นทุกๆ วันเลยว่ะ เห็นด้วยไม๊จี้" เราพยักหน้าตอบ เพราะพอจะเดาความคิดของอาจารย์เราออก
ว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร
....
เมื่อเทศกาลบอลโลกที่ผ่านมา(ประมาณ 2เดือนที่แล้ว) ทั้งที่ปรกติเป็นคนไม่ชอบดูฟุตบอล (ตอนเด็กๆเราชอบนะ สาเหตุก็มาจากพวกการ์ตูน กัปตันซึบาสะเอย อิตโตนักเตะเลือดกังฟูเอย แต่เดี๋ยวนี้โตแล้ว--คิดว่าเลิกชอบแล้ว) แต่เพราะสถานการณ์บังคับ ต้องไปอยู่ในท่ามกลางกลุ่มของเพื่อนฝูงที่ชอบดูฟุตบอลในคืนที่กลุ่มเพื่อนนัดสังสรรค์กัน ทำให้ต้องตกบันไดพลอยดูไปด้วย (ว่าไงก็ว่าตามกัน:P)
จะว่าเราหัวโบราณก็ได้ ที่รู้สึกเศร้ากับบรรทัดฐานบางอย่าง (ที่เราคิดเอาเองว่าไม่ดี) ที่มีในเกมกีฬาชนิดนี้--ซึ่งเรารู้สึกว่าพฤติกรรมเหล่านี้นั้นห่างไกลจากคำว่า "น้ำใจของนักกีฬา" เช่น ไม่โดนศอกเลยสักนิด ก็ทำท่าลงไปชักดิ้นชักงอ เวลาเลี้ยงเข้าไปใกล้ในเขตโทษบางทีก็ทำท่าล้มลงให้เหมือนโดนเตะขา--แทนที่จะหาวิธียิงประตูให้ได้ แม้ว่าหนทางข้างหน้ามันจะริบหรี่ก็ตาม กลับจ้องแต่จะหาวิธีการล้มแหกตากรรมการให้แนบเนียนที่สุด พยายามช่วงชิงโอกาสในการทำประตูแบบสกปรก(อันนี้ก็เป็นความคิดของเราอีก) เพราะถ้าเป็นคำพูดของคนที่พากย์ฟุตบอลอย่าง เอกราช เก่งทุกทาง ก็จะบอกว่า "เป็นเทคนิคของมืออาชีพ ต้องทำทุกวิถีทางที่จะช่วงชิงความได้เปรียบ ทำยังไงก็ได้เพื่อให้ถึงเป้าหมายคือเป็นผู้ชนะ เพราะคนดูจะจดจำเราได้ในฐานะที่เป็นผู้ชนะ แต่ชนะยังไง ชนะแบบไหน เขาไม่สนใจหรอก"
จริงๆ หรอ?
มันสำคัญต่อการเป็นมนุษย์ขนาดนั้นเลยหรอ ในการที่เรานั้นจะแพ้หรือจะชนะ? :P
+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:++:+:+:+:+:+:+
Breakfast of Champions
Kurt Vonnegut
ISBN: 0385334206
"We are healthy only to the extent that our ideas are humane." So reads the tombstone of downtrodden writer Kilgore Trout, but we have no doubt who's really talking: his alter ego Kurt Vonnegut. Health versus sickness, humanity versus inhumanity--both sets of ideas bounce through this challenging and funny book. As with the rest of Vonnegut's pure fantasy, it lacks the shimmering, fact-fueled rage that illuminates Slaughterhouse-Five. At the same time, that makes this book perhaps more enjoyable to read.
Breakfast of Champions is a slippery, lucid, bleakly humorous jaunt through (sick? inhumane?) America circa 1973, with Vonnegut acting as our Virgil-like companion. The book follows its main character, auto-dealing solid-citizen Dwayne Hoover, down into madness, a condition brought on by the work of the aforementioned Kilgore Trout. As Dwayne cracks, then crumbles, Breakfast of Champions coolly shows the effects his dementia has on the web of characters surrounding him. It's not much of a plot, but it's enough for Vonnegut to air unique opinions on America, sex, war, love, and all of his other pet topics--you know, the only ones that really count.
+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:++:+:+:+:+:+:+
Books bought:
1. Breakfast of Champions--Kurt Vonnegut
2. Art4d Magazine (number 129)--August 2006
Books read:
1. Art4d Magazine (number 129)--August 2006
2. Chronicles Volume One--Bob Dylan
